Ondertussen zijn we alweer bijna een week verder, en ondertussen staat de wereld op z’n kop door het coronavirus.
Hier was, tot een paar dagen geleden, eigenlijk niets te merken van het virus, er zijn ook nog maar heel weinig besmettingen in Zuid Afrika.
Maar twee dagen geleden werd over de hele wereld code oranje afgeroepen en sindsdien zijn er hier ook restricties, overal staan potjes met ontsmettings-gel, sinds gisteren zijn alle musea en andere bezienswaardigheden waar veel mensen op af komen (voor de komende 2 weken) gesloten, vanaf vandaag moeten alle restaurants vanaf 18:00 uur dicht, dus wij beginnen er hier ook wel ‘last’ van te krijgen.
Omdat het code oranje is, zouden wij eigenlijk ook naar huis moeten, maar wat we ook proberen, de KLM of anderen instanties krijgen we niet te pakken. We hebben meerdere Nederlanders gesproken hier en iedereen heeft het zelfde probleem, al zou je weg willen, het lukt niet. We hebben in ieder geval al onze gegevens bij de KLM achter gelaten, ons aangemeld bij het ministerie van Buitenlandse Zaken en veel meer kunnen we niet doen.
Ik zie dat de KLM nog wel dagelijks vliegt naar Zuid Afrika, dus het zit hier nog niet op slot, er zit dus niets anders op dan af te wachten wat er verder gebeurd. 
Dus toen hebben we maar besloten om gewoon verder vakantie te vieren!

Nu moet ik een aantal mensen wel eerst even gerust stellen, nee we komen niet als alcoholisten terug en we hoeven niet naar de Jellineckliniek bij terugkomst 🙂
We hebben de wijnroute nu ook achter ons gelaten (wil niet zeggen dat we geen wijntje meer bij het eten pakken), maar de hele dagen wijnen, wijnen, wijnen….zijn voorbij!

Montagu
Zaterdagochtend zijn we richting Montagu gereden. Het was nogal bewolkt toen we vertrokken, maar toen we bij Paarl door een kilometerslange tunnel waren gereden, scheen de zon weer volop.
Onderweg zijn we naar wijnhuis Van Loveren gereden en hebben daar in de tuin heerlijk zitten lunchen. Salade met parmaham, peertjes, en blauwe kaas, echt overheerlijk. Het eten is hier trouwens overal overheerlijk, kwalitatief heel goed én goedkoop, fijn.
Via de Cogmanskloof reden we Montagu binnen, een klein, slaperig plaatsje, heel relaxed allemaal. We hadden een kamer bij Malherbe Guesthouse en werden er supervriendelijk ontvangen door de Nederlandse gastvrouw. We kregen goede uitleg over de verschillende wandelroutes en er werd een restaurant voor ons gereserveerd.

Er zijn hier dus verschillende routes en de kortste, de Badskloof route van zo’n 5 km, op en neer naar de Avalon Hot Springs konden we nog net lopen.
We liepen langs een riviertje door een grote kloof en als het hier en daar al te drassig werd lagen er zandzakken waar we over verder konden. Op een gegeven moment zagen we in onze ooghoek iets schieten, bleek een flinke marmot (een Dassie op z’n Afrikaans) te zijn. Wij op onze tenen verder en daar zaten er nog een paar. Flink gefilmd en foto’s gemaakt natuurlijk en hoe verder we kwamen, hoe meer er zaten, op het eind stoven ze alle kanten op, je struikelde er nog net niet over, ha ha.
Het was een leuke route, zo hebben we ook nog even een blik kunnen werpen op de hotspring, maar dat was em niet helemaal (met waterglijbanen en springende kinderen), dus die laten we achterwege.

Cogmanskloof
De volgende ochtend hebben we onze stevige wandelschoenen voor de dag gehaald want we gaan de Cogmanskloof lopen. Een wandeling c.q. klimtocht van zo’n 12.4 kilometer. De eerste 3 kilometer waren het onderdeel wandelen, daarna begon de klimtocht, het ging recht omhoog, met handen en voeten en op sommige stukken was het wel heel erg steil.

Maar we werden wel beloond met een schitterend uitzicht, echt fantastisch. Gelukkig was het vandaag niet zo warm, zo’n graad of 20 en af en toe wat bewolkt, anders hadden onze Nederlandse lijven het niet getrokken denk ik, nu was het goed om te doen.
Na zo’n 5 uur klimmen en klauteren waren we het wel een beetje beu en gelukkig zag ik een paadje waardoor we een stuk af konden snijden, wij vonden het welletjes en waren wel toe aan wat lekkers.
De eerste tent die we tegenkwamen was wijnhuis Blue Vines, Mimosa Winery, wa vervelend toch, wéér een wijnhuis ;-). We hebben er heerlijk gezeten met een glaasje bubbels en een vlees- kaasplankje.
’s Avonds lekker gegeten bij Kokkemans Kitchen, een mooi restaurant in een oud bankgebouw waar ze heerlijk eten serveren.

Via de Seweweekspoort Pass naar Oudtshoorn
De volgende ochtend zijn we na het ontbijt gaan rijden richting Oudtshoorn. Onderweg zijn we nog even gestopt bij Warmwater Spa, maar het water zag er nu niet zo uitnodigend uit, dus ook deze spa hebben we aan ons voorbij laten gaan.
Een eind verder was een afslag naar de Seweweekspoort Pass, de Pass is zo’n 16 kilometer lang en echt schitterend. De gravelweg kronkelt tussen de rotsen door en de ene rotspartij is nog indrukwekkender als de andere.  We moesten ook dezelfde weg weer terug, maar dat was geen straf.
Na 30 kilometer kwamen we door Calitzdorp, dat zag er wel gezellig uit. Calitzdorp staat vooral bekend om z’n port. Bij ‘De Krans’, een wijn/port makerij hebben we in de tuin, onder de druivenranken zitten lunchen.
Daarna zijn we snel doorgereden naar Oudtshoorn en om een uur of vijf waren we bij de A1 Yotclub B&B. De ontvangst was heel vriendelijk (zoals overal hier, de mensen zijn allemaal erg aardig en gastvrij). We hebben even lekker een uurtje in de tuin gezeten en zijn ’s avonds bij restaurant Nostalgie gaan eten, ook alweer een topper! Oudtshoorn staat vooral bekend als struisvogelhoofdstad van Zuid Afrika, dus wat anders als struisvogel kun je hier eten, Kees had een struisvogelbiefstukje en ik een spies van stukjes struisvogel, lekker. Maar nog bijna het allerlekkerste in Zuid Afrika (vind ik dan) zijn de toetjes. Ze hebben hier malva pudding en dat is mijn favoriet. Het is een soort warme, zachte cake, vaak in custartsaus, yammie!
De volgende ochtend zijn we eerst een struisvogelboerderij gaan bezoeken, de Highgate Ostrich Show Farm. Ik had er niet al teveel van verwacht, maar het was eigenlijk onverwacht leuk. We kregen een rondleiding over de farm en kregen verschillende struisvogels te zien. De zwarte zijn altijd mannetjes (die zitten ’s nachts op de eieren) en de vrouwtjes zijn altijd grijs (die zitten overdag op de eieren). Ze hebben er ‘fok’ struisvogels en die worden wel 40 tot 45 jaar oud en blijven altijd eieren produceren. De eieren zijn echt mega, soms wel 1,5 kilo zwaar en ze kunnen tot 120 kilo gewicht dragen!
Het bewijs is geleverd, ik heb een foto dat ik boven op de eieren sta, en ze zijn nog heel!
De eieren gaan in een broedmachine en na 42 dagen komt er een kuiken uit dat al zo groot is als een volwassen kip, wat een joekels dan al. Deze fokken ze op, en rond het jaar worden ze geslacht. Als ze ouder worden, worden ze taai. De struisvogels leveren erg veel op, je hebt het vlees, de eieren voor consumptie, de eieren voor decoratie, de veren voor b.v. boa’s en het leer voor tassies.
Het zijn wel komische beesten, ze kunnen zo lekker droelerig kijken. We mochten ze ook wat maïs voeren uit de hand en Kees uit een bak, zodat ze allemaal langs z’n hoofd af in de bak aan het pikken waren, grappig.
Onderweg naar de volgende locatie, de Cango Caves, zagen we nog een paar stokstaartjes in de kant van de weg. Snel gestopt en op de gevoelige plaat vastgelegd.

Cango Caves
De Cango Caves zijn mooie grotten die wel 5 km diep zijn. Als bezoeker kun je alleen in het eerste deel en als je iets avontuurlijker (en niet te dik) bent, kun je er nog wat verder is, maar dan moet je niet claustrofobisch zijn aangelegd. Wij hebben voor het eerste tourtje gekozen. De grotten zijn werkelijk prachtig. Je hebt er hele grote ruimtes van soms wel 20 meter hoog, vol met stalactieten en stalagmieten, erg indrukwekkend.

Na een uur was de tour voorbij, en het bleek ook tevens de één na laatste tour te zijn van de komende tijd, want vanaf morgen gaan de grotten voor zeker 2 weken dicht. Hadden we nog geluk dat we ze nog hebben kunnen zien.

Graaff Reinet
De volgende ochtend zijn we aangereden naar Graaff Reinet, het op 2 na oudste plaatsje van Zuid Afrika, dat heel mooi tussen de bergen ligt.
Het was ongeveer 350 kilometer rijden, en dat was (bijna) één rechte weg door ‘niks’. Onvoorstelbaar hoeveel ‘niks’ hier nog is. We reden door de Karoo. Het gebied is een halfwoestijn die vrijwel geheel boomloos is. 
Uiteindelijk hebben we er ruim 4 uur over gereden om bij het Drostdy hotel te komen. Da’s echt kei luxe. We hebben een kamer met een complete zitkamer erbij, een badkamer waar je in kunt fietsen, echt poepie sjiek.
Daar zijn we na de lunch lekker aan het zwembad gaan liggen en hebben de rest van de dag niets meer gedaan.

Camdeboo National Park – Valley of Desolation
Vanmorgen hebben we eerst Graaff Reinet eens rustig bekeken, het is een mooi, sfeervol plaatsje met mooie koloniale panden met op de achtergrond, indrukwekkende bergen.
Na een bakje koffie met een chocotaartje voor Kees zijn we naar Camdeboo National Park gereden. Toen we daar aan kwamen zagen we al meteen een aantal beesten in de wildernis staan, wat struisvogels, springbokjes en hartenbeesten. Een eind verder zat stoffel de schildpad op de weg en nog wat verder staken er een stel kudu’s de weg over, leuk hoor. 
De weg kronkelde zich langzaam omhoog en het uitzicht werd mooier en mooier. Ik had in een boek foto’s hiervan gezien en daarom zijn we hier heen gegaan, en dat is ook zeker de moeite waard geweest, in één woord PRACHTIG!

Boven hebben we van het uitzicht genoten en een wandeling van zo’n 1,5 kilometer gemaakt met verschillende uitzichtpunten.
Weer terug bij de auto wilde ik even naar de wc, ik liep het paadje op en zag ineens een slang liggen. In eerste instantie dacht ik dat ie dood was, totdat ie ineens omhoog kwam en een brede nek opzetten, iiiieeeee een cobra!
Ik wist niet hoe snel ik weg moest komen, met gillen en al, ha ha, phoeee!
M’n plasje heb ik maar even opgehouden 🙂

Zo, dat was weer een heel verhaal en zoals je ziet, heeft het coronavirus ons nog niet in de greep!

Morgen gaan we op safari, daarover in het volgende verslag meer.

Ben je heel erg benieuwd naar het volgende verslag, lees dan snel verder: 2020 Zuid Afrika – Deel 3 – slot

Mocht je het eerste verslag gemist hebben, dan kun je het hier nog terug lezen: 2020 Zuid Afrika – Deel 1